Pierwotnie tą wieś zwano Wiśniewo-Dziarnowo. Jest ona wspominana już w 1395 roku. Brak jest dokładnych danych o pierwszych właścicielach wsi, byli to między innymi Pszczółkowscy, wielu z nich pisało się właśnie „z Dziarnowa”.

Spis podatkowy z 1567 roku przekazuje, iż była to niewielka wioska, liczyła 2 włóki obszaru, mieszkali tu kmiecie, zagrodnicy oraz kowal. Ziemia nie była rozdrobniona, stanowiła jeden obszar dóbr. Być może właścicielem wsi był któryś z możnych okolicznych rodów, a może dziedziczyła tu miejscowa szlachta. Spis podatkowy nie podaje nazwiska właściciela. 

W kolejnych latach mieszkali tu drobni rycerze, którzy przyjęli nazwisko Wiśniewscy. Był to ubogi ród szlachecki, próżno szukać informacji o Wiśniewskich z Wiśniewa w herbarzach. Wiśniewo stało się w XVII wieku zaściankiem szlacheckim. Było tu kilka niewielkich drewnianych dworów zamieszkałych przez ubogich szlachciców. Spis właścicieli ziemskich z końca XVIII wieku przekazuje, iż dziedziczyli tu: Chmieleński, sześciu Kołakowskich, Nosarzewski, Pszczółkowski, Ropocki oraz Wiśniewscy.

Mieszkańcy wsi byli potomkami szlachty, tak też było w XIX wieku. Jednak obok małych gospodarstw szlacheckich powstał tu również jeden większy obszar dworski-folwark, w którym zamieszkali chłopi. W tym czasie wielu dawnych szlachciców zubożało tak bardzo, że wyprzedawało swoje majątki bogatszym sąsiadom, sami stawali się chłopami lub wyjeżdżali do miast, zaciągali się do służby wojskowej. Korzystali na tym bardziej obrotni szlachcice tworząc większe majątki ziemskie.

W 1827 roku wieś liczyła 9 domów i 65 mieszkańców. W czasie uwłaszczenia ziemi dworskiej powstało tu 6 gospodarstw chłopskich na 3 morgach ziemi. Reszta ziemi należała do szlachty i liczyła 189 mórg. Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego z 1893 roku nazywa tą miejscowość Dziarnowo lub Dziarno. W tym czasie była to wieś oraz folwark, było tu 7 domów i 69 mieszkańców.

Na przełomie XIX i XX wieku majątek Wiśniewo-Dziarnowo należał do Adama Tańskiego, jego wskazuje jako właściciela spis z 1912 roku. Być może Tański był tylko dzierżawcą, ponieważ według wspomnień rodziny Bojanowskich, właścicielem miejscowego majątku (około 200 ha)był w tym czasie też Władysław Schur, teść Ignacego Bojanowskiego z Gruduska. Właśnie Ignacy został właścicielem Wiśniewa po śmierci teścia, a następnie przekazał ten majątek swojemu najstarszemu synowi Bartłomiejowi (1896-1986).

W 1921 roku w Wiśniewie było 6 domów i 29 mieszkańców. W miejscowym folwarku naliczono 3 domy i 68 mieszkańców.


            Warto przybliżyć sylwetkę Bartłomieja Bojanowskiego, ostatniego właściciela majątku Wiśniewo. Urodził się w 1896 roku w Zawadach (skąd pochodziła jego matka). Skończył szkołę średnią i tak jak większość jego rówieśników zaciągnął się do armii. Służył w niej od 11 XI 1918  do jesieni 1920 roku. Był ułanem w 1 szwadronie 1 Pułku Ułanów Krechowieckich, odznaczony Krzyżem Walecznych w czasie wojny z Rosją Radziecką. Został ranny pod Gródkiem koło Lwowa. Gdy walczył w wojnie jego rodzice złożyli śluby, że jeśli wróci do domu, to Ignacy ufunduje zegar w kościele, a matka pójdzie pieszo do Częstochowy. Syn wrócił i rodzice dopełnili ślubów. Po wojnie studiował w SGGW, uczelnię skończył w 1925 roku. Oprócz rolnictwa studiował też weterynarię i astronomię. W 1926 roku objął majątek Wiśniewo, w którym gospodarował do 1939 roku. Ożenił się z Amielią Dobrowolską, prawniczką. W Wiśniewie urodziły się ich dzieci: Lech (ur. 1922), Agnieszka (1932) i Marcin (ur. 1937). W 1939 roku Niemcy przejęli ten majątek, zarządzał nim jednak Bartłomiej Bojanowski. W 1940 roku musiał się ukrywać przed wywózką do Niemiec, w ucieczce pomogli mu Józef Morawski i B. Pszczółkowski. Ukrywał się w Generalnej Guberni pod fałszywym nazwiskiem. Po wojnie działał w ruchu ludowym, ale jako były obszarnik został wyrzucony z PSL. Zamieszkał w Warszawie, potem na Pomorzu. Pracował w stacjach doświadczalnych rolnictwa. Zmarł w 1986 roku.